ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပညာေရး

ပညာေရးသည္ သင္ေပးတာအဓိကလား၊ သင္ယူတာအဓိကလား၊ 
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ရွိပညာေရး စနစ္သည္ စာေမးပဲြကုိ ဗဟုိျပဳထားသည္။ 
အစုိးရကလည္း စာေမးပဲြကုိဗဟုိျပဳ၊ 
ဆရာ၊ဆရာမ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကလည္းစာေမးပဲြကုိဗဟုိျပဳ၊ 
စာသင္ခန္းသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ယူရာဌာနမဟုတ္ေတာ့ဘဲ စာေမးပဲြေျဖရန္ေလ့က်င့္ေပးေသာဌာနအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေၾကာင္း၊
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္သည္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ 
ဘဝတစ္သက္တာ အသုံးဝင္မည့္ ဗဟုသုတႏွင့္ နည္းပညာမ်ားကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္႐ုံမကစဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ကုိ ေပးသည့္ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္သင့္ေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီပညာေရးစနစ္ကုိ က်င့္သုံးၾကေသာႏုိင္ငံမ်ားသည္ 
'တက္ၾကြစြာသင္ယူျခင္းႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္း' 
(Active Learning and Critical Thinking) 
သင္ၾကားနည္းစနစ္ကုိ အသုံးျပဳၾကေၾကာင္း 
ဒီလႈိင္းစာေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ 
'ဒီမုိကေရစီႏွင့္ ပညာေရးေျပာင္းလဲမႈ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လုိသင္မလဲ' 
ေဆာင္းပါးတြင္ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ (ပညာေရး) က တင္ျပသြားပါသည္။ 
အထက္ပါ စကားစုသည္ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္စြာကုိးကြယ္ၾကေသာ ဘာသာႀကီးေလးခု ရွိပါသည္။ 
ထုိအထဲတြင္ ဗုဒၶဘာ သာဝင္ဦးေရသည္ ၆ဝ ရာခုိင္ႏႈန္းရွိပါသည္။ 
ရဟန္းေတာ္ဦးေရႏွင့္ သီလရွင္၊ အဘုိးအဘြားဦးေရတုိ႔ သည္ ခုႏွစ္သိန္းခန္႔ရွိပါသည္။ ထုိအေရအတြက္ဦးေရတုိ႔ကုိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပည္သူလူထုတုိ႔က 
ေကၽြး ေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားပါသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ နာယကဆရာေတာ္တစ္ပါးက 
ရဟန္း၊ သီလရွင္၊ ဘုိးဘြားတုိ႔ေန႔စဥ္ ေကၽြးေမြးထားရသည့္ ကုန္က်စရိတ္မွာ (တစ္ေန႔တာ) စစ္ကုိင္းတံတားႀကီးတစ္စင္းစာမွ်ေလာက္အထိ ရွိေၾကာင္း ၾသဝါဒေပးဖူးပါသည္။ ဟုတ္မည္ထင္ပါသည္။

ေကာင္းၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပည္သူလူထုကေန ေကၽြးေမြး၊ 
ေနရာထုိင္ခင္း၊ အေဆာက္အအုံေတြေပး၍ အကုိးကြယ္ခံ အဓိကရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ သီလရွင္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပည္သူလူထုကုိ ဘယ္လုိ အေထာက္အပံ့ေတြေပးေနပါသလဲဆုိတာ ဆန္းစစ္ဖုိ႔လုိပါသည္။ 
အကုိးကြယ္ခံ သက္သက္နဲ႔ေနသြား မည္ဆုိလွ်င္ 
ၾကာလာရင္ ျပတုိက္ထဲသြားၾကည့္ရမည္ျဖစ္သည္။

ေခတ္သစ္စနစ္သစ္ေျပာင္းလဲေနသည့္ ဒီမုိကေရစီေခတ္မွာ 
သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတြကုိလည္း 
စည္းစနစ္က်နစြာ စိစစ္ဖုိ႔ လုိလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ 
ဒါမွသာ အထက္တန္းက်က် မ်က္ႏွာပန္းလွ လွ ကမၻာ့အလယ္မွာ 
ဗုဒၶဘာသာရယ္လုိ႔ ဝ့ံၾကြားႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ 
အဲသလုိမွမဟုတ္ဘဲ ဝတ္ခ်င္သ လုိဝတ္၊ ဝင္ခ်င္တုိင္းဝင္၊ ထြက္ခ်င္သလုိ ထြက္ဆုိရင္၊ လမ္းေဘးတကာ ေစ်းတကာသပိတ္ပုိက္ၿပီး အလွဴခံေနမည္ဆုိရင္ 
ကမၻာ့အလယ္မွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး အရည္အခ်င္းျပည့္သည့္ သာသနာ့ ဝန္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ေပးရင္ မေကာင္းေပဖူးလားဟု ေတြးမိသည္။ 
ဥပမာ-ႏိုင္ငံေတာ္ကျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးအဖဲြ႕အစည္းကျဖစ္ေစ၊ 
ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စုံေအာင္ ေထာာက္ပံ့ေပးသင့္သည္။ 
ျပည္သူလူထုအေပၚ အၿမဲတမ္းမွီခုိေနရမည္ ဆုိရင္လည္း သဘာဝမက်ေပ။ 
ျပည္သူလူထုမွာ သားေရး၊ သမီးေရး၊ စီးပြားေရးေတြနဲ႔ လုံးပတ္ခ်ာေနရ၍ျဖစ္ပါသည္။

သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ေတြက ဗုဒၶဘာသာဝင္ျပည္သူလူထုကုိ ဘာေတြလုပ္ေပးေနသလဲဆုိတာ အေရးႀကီးသည္။ 
တုိက္ပိတ္ၿပီး ရဟန္းေတာ္ အခ်င္းခ်င္း စာေပသင္ၾကားပုိ႔ခ်ျခင္းျဖင့္လည္း ခရီး မတြင္ႏိုင္ေပ။ ယေန႔ကာလတြင္ B.A၊ M.A၊ Ph.D ဘဲြ႕ရ ရဟန္းေတာ္ေတြေပါေသာ္လည္း 
၎ရဟန္း ေတာ္မ်ားသည္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြထံ အလွဴခံရင္း ႐ုန္းကန္ေနၾကရပါသည္။
သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပည္သူလူထုတုိ႔ကုိ 
တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း အေနနဲ႔ အားကုိးသင့္၊ အားကုိးထုိက္ေအာင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုလုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ရမည္။
ဥပမာ-ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးစသည္တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။

သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပညာေရးသည္
ျပတုိက္တြင္သြားထားရမည့္ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ ပါသည္။
 ကမၻာတြင္ဝင့္ၾကြားႏုိင္ေအာင္ မ်ားစြာႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါသည္။
ဥပမာ-၂ဝဝ၄ ကမၻာေအးမဟာပါသာဏ လုိဏ္ဂူတြင္က်င္းပသည့္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာညီလာခံအစည္း အေဝးကုိၾကည့္ရင္ 
သာသနဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပညာေရးကုိသိႏုိင္ပါသည္။ 
ထုိညီလာခံအ စည္းအေဝးပဲြတြင္ 
မည္သည့္ တိပိဋကဓရတစ္ပုံေဆာင္၊ ႏွစ္ပုံေဆာင္၊ သုံးပုံေဆာင္ေတြမွ 
အဂၤလိပ္လုိ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးသူ မရွိသေလာက္နည္းခဲ့သည္။ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနၾကသည္မ်ားသည္။ 
ထုိအစည္းအေဝးပဲြကုိ သင္ခန္းစာယူ၍ ယခုအခါ တိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ ေအာက္စ္ဖုိ႔တကၠသုိလ္တြင္ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ယူေနသည္။ ပညာသင္သည္ဆုိသည္မွာ ႀကီးငယ္အခ်ိန္မေ႐ြးပါ။ 
သုိ႔ ေသာ္လည္း လူ႔ဘဝသည္အခ်ိန္တုိေတာင္းလွပါသည္။
ထုိသုိ႔ေခတ္ေရွ႕ေရးကုိ ႀကိဳတင္ျမင္ေတာ္မူ၍ 
မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးဦးစီး၍ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္တုိ႔တြင္ 
ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ သာသန တကၠသုိလ္ဆုိၿပီးႏွစ္ခု တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ 
ေနာက္ေပၚ ထြန္းေတာ္မူလာသည့္ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ 
အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္မႈအားနည္းသည္ဟုျမင္ပါသည္။ 
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေျခလွမ္းကုိ လုိက္မနင္းႏုိင္ရင္
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိတက္ေစမွာမဟုတ္ပါ။

ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနတကၠသုိလ္သည္ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္ႏွစ္ခုသာရွိ၍ 
ထပ္မံတုိးဖဲြ႕ ဖြင့္လွစ္ရန္ လုိပါသည္။ ဓမၼာစရိယ သုံးက်မ္းေအာင္ၿပီးကာမွ 
တက္ရသည့္ I.T.B.M-U ေခၚ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေထရဝါဒတကၠသုိလ္ဆုိၿပီး တကၠသုိလ္လည္းရွိပါသည္။ ထုိတကၠသုိလ္ကေတာ့ 
ျပည္ပရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အဓိကရည္႐ြယ္၍ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 
အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွ ၾကြလာသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္
ျမန္မာရဟန္းေတာ္ အနည္းငယ္တုိ႔ တက္ေရာက္ေနၾကပါသည္။
မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွစ္ခုတြင္ တက္ေရာက္ရမည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ 
ပထမႀကီးတန္း ေအာင္၊ အဂၤလိပ္စာ ၁ဝ တန္း၊ တကၠသုိလ္ ဝင္တန္းအဆင့္ရွိရမည္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္ကုိတကၠသုိလ္ ႏွစ္ခုေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ဝင္ခြင့္ေပးထားပါသည္။ 
တစ္ႏွစ္ကုိ ပထမႀကီး တန္းေအာင္ သံဃာအေရအတြက္က ၅,ဝဝဝ ေက်ာ္ႏွင့္ 
ဓမၼာစရိယက်မ္းၿပီး အေရအတြက္က ၂၅ဝ ေက်ာ္တုိ႔ျဖစ္ပါ သည္။ 
ေအာင္သည့္ အေရအတြက္နဲ႔ တကၠသုိလ္တုိ႔မွာ လုံးဝမွ်တမႈမရွိပါ။

သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပညာေရးကုိ အခုအခ်ိန္ေျပာင္းလဲၿပီး 
ေခတ္မီမီ စီမံမည္ဆုိရင္ ေနာက္မက်ေသးပါ။ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ 
ပညာေရးတြင္ ပါဠိပထမျပန္ကစ၍ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာတုိ႔ကုိတဲြ၍ သင္သင့္ပါသည္။ 
ယေန႔ မ-ဟ-န ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေထရဝါဒၾသဝါဒစရိယဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေသွ်ာင္ဆရာေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးတုိ႔မွာ ေလာကီ (B.A) ဘဲြ႕ အသီးသီး 
ရရွိေတာ္မူ ထားၾကသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျပည္သူလူထုတုိ႔အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက 
အက်ဳိးရွိေစရန္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပ
ညာေရးကုိ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသင့္ပါေၾကာင္း ….။

7 DAY NEWS JOURNAL

http://www.dhammagarden.com/http://www.maukkha.org/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။