ဖတ္သာဖတ္

                   The Lord Morrison of Lambeth
                                  Deputy Prime Minister of the United Kingdoကၽြႏ္ုပ္သည္ ငပ်င္းတေယာက္ ျဖစ္၏။ ဘယ္ေလာက္ပ်င္းသလဲဆိုရင္ ကၽြႏ္ုပ္ေဘးမွာ အမႈိက္ပံုၾကီး တပံုျဖစ္လာရင္ေတာင္ အမႈိက္ပံုကို ထရွင္းဖို႔ ေနေနသာသာ အဲသည့္အမႈိက္ပံုနဲ႔ ေဝးရာကို ေနရာေရြ႕သြားဖို႔ေတာင္ ပ်င္းပါသည္။ အဲဒီလို ပ်င္းျခင္းဟာ ဥပေဒစာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ " အခုမွ မပ်င္း ေရွးကပင္ပ်င္းသည္" ဟုပင္ဆိုရပါမည္။

ငယ္တုန္းက စာက်က္ဖို႔ ပ်င္း၏။

ၾကီးလာေတာ့ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ပ်င္း၏။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပိုက္ဆံအရွာထြက္ဖို႔ ပ်င္း၏။

ကၽြႏ္ုပ္အိပ္ခ်င္ျပီဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံရတဲ့ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျငင္းပါသည္။

ထမင္းအငတ္ခံႏိုင္ေပမယ့္ အအိပ္အပ်က္မခံႏိုင္ပါ။

ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်စ္ခင္အထင္ၾကီးမႈမ်ားနဲ႔ ဇနီးမယားေတာ္ထားသူကပင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေၾကာင္းသိသြားေသာအခါ မေျပာသာေျပာသာျဖင့္ " လက္စသတ္ေတာ့ နႏၵာေလးက ငပ်င္းေလးပဲ" ဟုဆိုပါသည္။ အဲဒီလို ေၾသာ္ ခ်ရေလာက္ ပ်င္းတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ စိတ္တိုင္းက်သာ ပ်င္းခြင့္ရတိုင္း ပ်င္းလိုက္ရရင္ျဖင့္ အခုခ်ိန္မွာ "ခြက္လက္ဆြဲကာ ေတာင္းစားပါလည္း နင္သာ ငပ်င္း လူ႔ငဖ်င္း" လို႔ ဆိုရမယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္ေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ သင့္တဲ့ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ေခတ္ပညာ Degree, Diploma မ်ားနဲ႔ ဘာသာစကား ၂ မ်ဳိး ၃ မ်ဳိးေလာက္နဲ႔ ေလာကအလယ္မွာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ လမ္းကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေျခအေနတရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္စြာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးျခင္းမဟုတ္ပါ)။ အဲဒီလို ရပ္တည္ေနႏိုင္တာဟာ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ေကာင္းသလား ဆိုးသလားမေျပာတတ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈ တခုေၾကာင့္နဲ႔ အေလ့အက်င့္ တခုေၾကာင့္လိုပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

"မခံခ်င္စိတ္" ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈဟာ ေမြးကတည္းက ကၽြႏ္ုပ္မွာပါလာတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲသည့္စိတ္ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္ရသလို၊ အဲသည့္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္တိုင္းက် ပ်င္းခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ငယ္ကတည္းက အိမ္နီးနားခ်င္း ကေလးတေယာက္ေယာက္ စာက်က္သံၾကားရရင္ အိပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ကစားေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ကၽြႏ္ုပ္စာေျပးက်က္တတ္သည္။ သူေတာ့ ငါ့ထက္ သာသြားေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးက ကၽြႏ္ုပ္ေသြးတို႔ကို ဆူေဝေစခဲ့သည္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဟိုလူ႔သမီးက ဟင္းခ်က္ေကာင္းသည္၊ ဒီလူ႔သမီးက မုန္႔လုပ္ေကာင္းသည္ဆိုသည့္ အသံမ်ားက ကၽြႏ္ုပ္ကို အိမ္တြင္းမႈ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ကိုယ္ လိမၼာေရးျခားရွိျခင္းေၾကာင့္ တတ္ကၽြမ္းရျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ထက္ ေမြးကတည္းက အစစအရာရာ သာေနသူတို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ လိုက္လံတုပျခင္း မရွိေသာ္လည္း ကိုယ္နဲ႔ သူမသာ ကိုယ္မသာ ျဖစ္ေနသူမ်ားထဲမွ ကၽြႏ္ုပ္ထက္သာသြားမယ့္အေရးကိုေတာ့ အခြင့္မေပးႏိုင္ပါ။

သူ႔ကို မနာလိုျခင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ သူ႔ကို အႏိုင္မေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မခံခ်င္စိတ္၏ ပ်င္းခြင့္မေပးမႈေၾကာင့္ ေလာကအလယ္တြင္ တရားနည္းလမ္းက်စြာ ယွဥ္ျပိဳင္မႈ ၾကီးငယ္တို႔ကို ျဖတ္သန္းရင္း ကၽြႏ္ုပ္ၾကီးျပင္းခဲ့ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္ကို ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ ထားေပးခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္ တခုကေတာ့ " စာဖတ္ျခင္း" ပါပဲ။ ကၽြႏ္ုပ္ ၃တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေလာက္ကစျပီး မနက္မိုးလင္းကတည္းက လမ္းမေပၚထြက္ကာ ကစားေဖၚရွာသည္မွာ ညေန ၆နာရီ အိမ္ကလိုက္ေခၚသည့္ အခ်ိန္ထိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကို စံခ်ိန္က်ဳိးေအာင္ မကစားႏိုင္ေသာ ကေလးတို႔ကို ေစာင့္စားရင္း လမ္းထဲရွိ အလကားဖတ္၍ရေသာ စာအုပ္အငွားဆိုင္မွ စာအုပ္မ်ားကို အေဖၚေစာင့္ရင္း စာအုပ္ဆိုင္ေရွ႔ ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ထိုင္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျမာင္းထဲသို႔ တြဲေလာင္းခ်ျပီး စာဖတ္ျဖစ္ခဲ့၏။

ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္စ၍ဖတ္ေသာ ဝတၳဳမွာ မင္းသိခၤ၏ စံုေထာက္ဝတၳဳမ်ားျဖစ္၏။ ဖတ္ပင္ဖတ္ေသာ္ျငားလည္း နားမလည္။ ဗမာလို ေရးထားတာကို နားမလည္ရေကာင္းလားဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ  နားမလည္သည္မ်ားကို လူၾကီးမ်ားကိုေမးလိုက္၊ ဖတ္လိုက္ႏွင့္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေရႊဥေဒါင္း၊ ျမသန္းတင့္ႏွင့္ ဘာသာျပန္ေပါင္းစံုတို႔ကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့၏။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ငယ္စဥ္က ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္း ေဆြမ်ဳိးမ်ားစံုလင္စြာ စုေပါင္းေနထိုင္ေသာ အိမ္ၾကီးတြင္ ၾကီးပ်င္းလာခဲ့ရသည့္အားေလ်ာ္စြာ ကၽြႏ္ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း စာမ်ဳိးစံုရွိေနခဲ့၏။ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာလိုႏွင့္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ စာမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ တက္က်မ္းမ်ား၊ ရသစာေပမ်ား၊ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား၊ အတၳဳပၸတၳိမ်ား၊ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မ်ား စသည္တို႔ကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ဖတ္သာဖတ္ရ၏။ နားမလည္သည္မ်ားကလည္း အနတၱဂမပင္။ ထိုအခ်ိန္အထိ စာဖတ္ျခင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ စာဖတ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ ဖတ္ေသာ စာမ်ားကို အသံုးမခ်တတ္ခဲ့။

တေန႔ေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ တန္ဖိုးအလြန္ရွိေသာ၊ ကၽြႏ္ုပ္ အေသြးအသားတို႔ကို ဆူေဝေစေသာ၊ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ေပးေသာ စာတပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရ၏။

ကၽြႏ္ုပ္ပ်င္းခ်င္သည့္ အခါတိုင္း ထိုစာေၾကာင့္ ပ်င္းခြင့္မရခဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္အားေလွ်ာ့ခ်င္သည့္ အခါတိုင္း ထိုစာေၾကာင့္ အားေလွ်ာ့ခြင့္မရခဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မုန္႔ဖိုးအေတာ္မ်ားမ်ား၊ နည္းပါးေသာ ဝင္ေငြထဲမွ ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ားသည္လည္း ထိုစာေၾကာင့္ စာအုပ္ဖိုးမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထိုစာကို မိတ္ေဆြလည္း စိတ္ဝင္စားသည္ဆိုပါက ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ သင့္ဘဝ(သို႔) သင့္စိတ္ဓါတ္ကို ထိုစာက ျပဳျပင္ေပးလိုက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္တာဝန္မယူပါ။

ထိုစာ၏ ေခါင္းစဥ္မွာ ရိုးစင္းလွ၏။ " စာကို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖတ္" ဟူသတတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ "မူလတန္းတန္းေက်ာင္းသား ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္"ဟု ေခါင္းစဥ္ ေျပာင္းေပးလိုက္ခ်င္၏။

လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ အလင္းေရာင္ မေတာက္ပသည့္ briston ရပ္ကြက္ လမ္းမတခုမွာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က ည(၁၀)နာရီခန္႔။ ဓါတ္ေငြ႔မီးအိမ္၏ မွိတ္တုတ္တုတ္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လူတေယာက္ ခံုကေလး တလံုးကို ေဟာေျပာစင္လုပ္ျပီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ စကားေျပာေနသည္။

" ကမာၻေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး ဘာသာရပ္ကို ကိုယ္တိုင္ေလ့လာၾကည့္သြားစမ္းပါ၊ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ခင္ဗ်ားမွာ ဘာေတြေတာ္ေနလဲ၊ ဘယ္လို အေျခခံ အစြမ္းအစေတြ ရွိေနလဲ၊ ဦးေခါင္း လကၡဏာပညာက ေျပာျပပါလိမ့္မယ္"

ထိုသူက ေျပာလည္းေျပာ သူ႔လက္ထဲက လူ႔ဦးေခါင္းပံု အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ေဆးေရာင္စံုေတြ ျခယ္ျပီး သခ်ာၤ၊ သမိုင္း၊မွတ္ဥာဏ္စသျဖင့္ အညႊန္းစာေတြ ေရးထိုးထားတဲ့ ပံုကိုလည္း ေဝွ႔ယမ္းျပေနသည္။

အဲသည့္အခ်ိန္မွာ အသက္(၁၅)ႏွစ္ခန္႔သာ ရွိေသးတဲ့ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္မွာ အကူလုပ္သားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့Herbert Morrisonဆိုုတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သူ႔ေခါင္းမွာေရာ ဘယ္လို အဖုအထစ္ေလးေတြရွိလဲဆိုတာ အလြန္အမင္းသိခ်င္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲ႕ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေလး ေျခာက္ပဲနိကို ကိုင္ျပီး ေရွ႔တိုးသြားခဲ့တယ္။ ဦးေခါင္းလကၡဏာဆရာက သူငယ္ေလး ဦးေခါင္းကို ကိုင္ျပီး အဖုအထစ္ေတြကို တခုခ်င္း ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္တယ္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ဦးေခါင္းဆရာက " မင္းေခါင္းသိပ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းဘာစာေတြ ဖတ္လဲ"လို႔ ေမးပါသတဲ့။ " အမ်ားဆံုးကေတာ့ အပစ္အခတ္ေတြပါပဲ" ။ သူငယ္ေလးက သတင္းစာ လက္ေပြ႕သမားမ်ား ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့ တပဲနိတန္ သဲထိတ္ရင္ဖို ဝတၳဳေလးေတြကို ရည္ညႊန္းျပီး ေျပာလိုက္သတဲ့။

ဘာမွ မဖတ္တာထက္စာရင္ အေပါစားလည္း မဆိုုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေခါင္းက သိပ္ေကာင္းတယ္၊  ဒီလိုု အညံ့စား အမႈိက္သရိုုက္လိုု ဟာမ်ဳိးေတြနဲ႔ မင္းေခါင္းနဲ႔ မတန္ပါဘူး၊ ပိုုေကာင္းတဲ့ဟာေတြ ထည့္စမ္းပါ။ သမိုုင္းတိုု႔၊ အတၳဳပၺတၳိတိုု႔ မင္းၾကိဳက္တာေတာ့ ေရြးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္အတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေအာင္ဆိုုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အေလးအနက္ဖတ္တဲ့ အေလ့အထမ်ဳိး ေမြးစမ္းပါ"လိုု႔ သူက ဆိုုေလသည္။

 ဦးေခါင္းေပါင္းမ်ားစြာကိုု ကိုုင္တြယ္စမ္းသပ္လာတဲ့ ပုုဂၢိဳလ္က သူငယ္ေလးကိုု ထူးျခားသည့္  ဦေခါင္းပိုုင္ရွင္လိုု႔ ေျပာလိုုက္ေတာ့ သူငယ္ေလးဟာ အလြန္ပဲ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူအိမ္ျပန္လာခ်င္မွာ သူ႔ရင္ေတြ ခုုန္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ဟာ အေပါစားစာေတြနဲ႔ မတန္တဲ့ ဦးေခါင္းပိုုင္ရွင္ပါလားလိုု႔ သူ႔ကိုုယ္သူ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရရြတ္ေနမိခဲ့တယ္။ တဖက္ကလည္း သူဟာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာပင္ ပညာေရး ဆံုုးခန္းတိုုင္ခဲ့ေသာ အျဖစ္က သူ႔ကိုု ေျခာက္ျခားေစျပန္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလုုပ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူရတဲ့ ဝင္ေငြထဲမွ အနည္းငယ္ကိုုဖဲ့ကာ မက္ေကာေလး၏ အဂၤလန္သမိုုင္းစာအုုပ္ကိုု ဝယ္လိုုက္တယ္။ သူဝယ္ဖတ္လိုုက္တဲ့ စာအုုပ္ဟာ သူ႔အတြက္ အင္မတန္ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။  စာအုုပ္ျပီးဆံုုးဖိုု႔ သူအေတာ္ကေလး ဒုုကၡခံခဲ့ရတယ္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူဟာ အဂၤလိပ္သမိုုင္းဖတ္စာမ်ား စာအုုပ္ကိုုေတြ႔သြားတယ္။ အဲသည့္စာအုုပ္ကေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြကိုု ႏိုုးၾကားေအာင္ လွဴံ႕ေဆာ္ေပးႏိုုင္စြမ္း ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီ့စာအုုပ္ေၾကာင့္ သူဟာ အရြယ္မတိုုင္ခင္မွာပဲ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ားကိုု စတင္သိျမင္ခြင့္ရလာခဲ့တယ္။ လန္ဒန္ျမိဳ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူမႈအေျခအေနမ်ား ပိုု၍ တိုုးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ မည္သိုု႔လုုပ္မည္လဲဆိုုတာမ်ဳိးေတြ သူေတြးစျပဳလာတယ္။သူဟာ စာၾကည့္တိုုက္ေတြကိုု သြားစျပဳလာတယ္။ သူ႔အေတြးေတြကိုု စာအုုပ္ေတြက ေပးႏိုုင္စြမ္းရွိမွန္း တစထက္ တစ သူသိလာတယ္။

သူဟာ တဆင့္ျပီးတဆင့္ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လူမႈေရးရာ ေလ့လာခ်က္မ်ား၊ လက္ရွိ ကာယအလုုပ္သမား လူတန္းစား၏ လူမႈဘဝ သံုုးသပ္ေဝဖန္စာမ်ားကိုုပါ သူဖတ္လာတယ္။ ပညာေရးမျပည့္ဝမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရတဲ့ ျပႆနာေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုု သူကြဲကြဲျပားျပား ျမင္လာတယ္။ အျမင္သစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္လာတယ္။

စာေပေလ့လာလိုုက္စားျခင္း၏ ပီတိႏွင့္ လႈပ္ရွားအားတက္မႈတိုု႕က သူ႔ကိုုဖမ္းစားခဲ့တယ္။ အသိပညာမွ ရေသာ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္လန္းရမႈကား သူခံစားရဖူးသမ ွ်ထဲတြင္ အၾကီးမားဆံုုးျဖစ္သည္ဟုု သူခံယူလာတယ္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူဟာ စာဖတ္ခ်ိန္နဲ႔ ဖတ္စရာေနရာရဖိုု႔ အားထုုတ္ရ၏။

သူေနထိုုင္ရာ ကုုန္ေျခာက္ဆိုုင္ အေပၚထပ္ရွိ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဟာ ေဆာင္းတြင္းမွာ အင္မတန္ခ်မ္းစီးလွေသာေၾကာင့္ ကိုုယ္မွာ ေစာင္တထည္ပတ္ျပီး ဆိုုင္ရွင္မိန္းမၾကီးက မနက္စာစားမေခၚခင္ အခ်ိန္အထိ ရသမွ်စာေတြကိုု ၾကံဳးဖတ္၏။ ညဘက္တြင္ အခန္းက ေအးလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔အခန္းထဲမွာ စာထိုုင္မဖတ္ႏိုုင္။ ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ အေပါဆံုုး ကိုုကိုုးတခြက္ယယ္ယူျပီး ညဥ့္နက္သည္အထိ မကုုန္ေအာင္ ေသာက္ကာ စာထိုုင္ဖတ္၏။

အဲသည့္ေနာက္မွာ ဘီယာခ်က္စက္ရံုတြင္ တယ္လီဖုုန္းေအာ္ပေရတာအျဖစ္ လုုပ္ကိုုင္စဥ္အခါကလည္း အလုုပ္အသြားအျပန္ ဘတ္စ္ကားစီးခ်ိန္မ်ား၊ ရထားစီးခ်ိန္မ်ားမွာ စိတ္ပညာ၏ ပထမဥပေဒသမ်ားႏွင့္ ခ်ားလ္စ္ဒါဝင္၏ လူ၏မူလအစက်မ္းမ်ားကိုု ဖတ္ရွႈႏိုုင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အေတြးအျမင္ အယူအဆေတြ ျပည့္ႏွက္လာတယ္။ သူ႔အေတြးအျမင္အယူအဆေတြကိုု လက္ေတြ႔စမ္းသပ္အကဲျဖတ္ၾကည့္ရန္ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားၾကီးရလာခဲ့တယ္။ သူဟာ ဆိုုရွယ္လစ္အစည္းအေဝးခန္းေတြ၊ သမဂၢခန္းမေတြ၊လမ္းစံုုလမ္းေထာင့္ ေဆြးေႏြးဝိုုင္းေတြမွာ စကားတက္ေျပာစျပဳလာတယ္။

မူလတန္းအဆင့္သာ ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ လူထုုက်န္းမာေရး၊ အိုုးအိမ္စာၾကည့္တိုုက္၊ အလုုပ္သမားေရးရာမ်ားမွသည္ က်န္းမာသန္႔ရွင္းမႈ စစ္ေဆးေရး၊ ေရညစ္စြန္႔ထုုတ္ေရး၊ အမႈိက္သိမ္းစနစ္က စလိုု႔ အမ်ားသံုုး ေရခန္းခ်ဳိးကိစၥအထိ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေတြးတတ္လာတယ္။ ရွိလာတယ္။

ဒီလိုုနဲ႔သူဟာ "ေလဘာ"လႈပ္ရွားမႈမွာ အဖြဲ႔သားတဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။သူ႔ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ေတြ၊ အဆိုုျပဳခ်က္ေတြကိုု ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ကာကြယ္ႏိုုင္ဖိုု႔ စာအုုပ္စာတမ္းေတြကိုု သည့္ထက္တိုုးျပီး အေလးအနက္ ဖတ္ဖိုု႔ လိုုအပ္ေၾကာင္းသိလာခဲ့တယ္။

အစည္းအေဝးေတြမွာ သူ႔ကိုု ေမးခြန္းေတြ တျပံဳတေခါင္းၾကီး ေမးျမန္းရွိၾကတယ္။ တခါတရံမွာ သူ႔အတြက္ အလြန္အေျဖရက်ပ္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြ ပါလာတတ္တယ္။ ထိုုအခါမ်ဳိးမွာ သူ႔အတြက္ အားကိုုးစရာဟာ စာအုုပ္စာေပမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းလွစြာပဲ သူဟာ စာအုုပ္စာေပမ်ား အားကိုုးနဲ႔ ခက္ခဲလွစြာေသာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုု ေျဖၾကားႏိုုင္ခဲ့ပါတယ္။

တန္ဖိုုးရွိလွတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူ႔ကိုု လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးအျဖစ္ တြန္းပိုု႔ခဲ့တယ္။ ထိုု႔ေနာက္မွာေတာ့ ဒုုတိယ ကမာၻစစ္ၾကီး အတြင္းမွာ ျဗိတိန္ႏိုုင္ငံရဲ႕ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူႏိုုင္ခဲ့တယ္။ ျပည္တြင္းလံုုျခံဳေရးဌာန အၾကီးအကဲအျဖစ္ ခ်ာခ်ီ၏ စစ္ကာလအစိုုးရအဖြဲ႔ဝင္မွာလည္း အေရးပါသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အက္တလီ အစိုုးရလက္ထက္(၁၉ ၄၅-၁၉ ၅၁)မွာ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ အာဏာရေလဘာပါတီအမတ္မ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အစိုုးရအဖြဲ႔ ဒုုတိယဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္လည္းေကာင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏိုုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးမွာ ေဖၚျပထားတယ္။

အဲသည့္ေဆာင္းပါးကိုု ဖတ္လိုုက္ရသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏ္ုပ္ ပ်င္းခ်င္သည့္အခါ ထိုုေဆာင္းပါးကိုု သတိရလာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ေလာကၾကီးကိုု အရွႈံးေပးခ်င္ေသာအခါတိုင္း ထိုုေဆာင္းပါးကိုု သတိရသည္။ လူတဦးတေယာက္ရဲ႕ အရည္အေသြး၊ အရည္အခ်င္းဆိုုသည္မွာ ေမြးရာပါ သဘာဝအင္အားမ်ားထက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္၊ လုုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား အေပၚတြင္သာ မူတည္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္သတိျပဳမိလာသည္။

" ငါက ေခတ္မီ ႏိုုင္ငံၾကီးေတြမွာ ေခတ္ပညာ မသင္ရလိုု႔  ငါ့တိုုင္းျပည္ကိုု ဘာမွအက်ဳိးမျပဳႏိုုင္ဘူးဆိုုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ဳိး၊ ငါက အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေကာင္းမတတ္လိုု႔ ေလာကကိုု ဘာမွ အက်ဳိးမျပဳႏိုုင္ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိးကို လံုးဝမထားသင့္ မယူဆသင့္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္တိုု႔ ျမန္မာစာေပဟာလည္း ကမာၻမွာ ေသးသိမ္ သိမ္ႏုုတ္တဲ့ စာေပမဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုု ရဲရဲၾကီး ယံုုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။

သင့္မိသားစုု၊ သင့္ပတ္ဝန္းက်င္၊ သင့္လူအဖြဲ႔အစည္း၊ သင့္ ရပ္ရြာ၊ သင့္တိုုင္းျပည္ကိုု ေကာင္းက်ဳိးလည္းျပဳခ်င္တယ္၊ သင့္မွာလည္း ပစၥည္းဥစၥာ၊ အတတ္ပညာအေနနဲ႔ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မရွိေသးဘူးဆိုုရင္ေတာင္ အားမေလွ်ာလိုုက္ပါနဲ႔။ သင့္ေဘးမွာ စာအုုပ္ေတြရွိေနပါတယ္။ ဒီေန႔ပဲ ေကာက္ဖတ္လိုုက္ပါ မိတ္ေဆြ။

နႏၵာ(ဂ်ပန္)